Welkom op Little Corn Island. Als je hier geraakt, heb je hoogst waarschijnlijk het een en ander moeten doorstaan. Wij toch.
Een vliegtuig met 2 schroeven en 30 zitjes bracht ons tot op Big Corn Island. Het luchtruim tussen Managua en Big Corn was ZEER instabiel. Vooral het eerste uur - tot Bluefields aan de Atlantische kust - was een uur durende roller coaster rit! Kotszakjes werden niet standaard bij de veiligheidsinstructies geleverd. De kotsende stewardes gaf er ons elk eentje, dat we terstond ook vulden. Met een lege maag legden we het 2de deel van de vlucht af.
Daarmee vergeleken was de bumpy boattrip met stampende golven naar het kleine eiland een lachertje.
Op Little Corn Island is een bonte mix van mannen en vrouwen aangespoeld. De zwartsten waren er het eerst. Zij spreken vooral creools Engels. De Latino's - recentere import - spreken nog altijd Spaans. En de gringo's ... zijn vooral zweverige blootvoeters.
Het eiland zelf is paradijselijk. Wuivende palmen, veel zon, witte stranden, helder snorkelwater, kreeft en cocktails. En een EHBO-post om een wederom verwonde teen te verzorgen (Jan stootte zich 2x).
We hebben een goede keuze gemaakt voor ons laatste tripje. Een beetje luxe in een stukje paradijs.
Ondertussen zijn we al op terugtocht. Er zit minder wind vandaag. Alvast geen stampende golven deze ochtend, dus we hebben goede hoop voor de terugvlucht!
Maar voor we onze gordel vastgespen, vragen wij zeker een kotszakje.
