Gezond op de eerste schooldag

Dankzij mijn huisverpleger en veel water, gatorade, verse limonade, droge beschuiten en veel te grote pillen ben ik bijna de oude.
Dus geen ziekteverlof vandaag en Jan weer aan het metsen.

De eerste schooldag hier stelt niet zo veel voor.
Het is een plechtigheid van een uur met wat speechen, het onze vader en het volkslied.
Maar vandaag werd ook het klaslokaal, dat wij mee-gesponsord hebben, ingehuldigd!
Met lintknipping, folklorische dansjes en een speech van iemand van het ministerie van onderwijs.
Op de foto het klaslokaal, deze keer volledig afgewerkt.
Op de blauwe affiche staat geschreven : 'se termino el recreo ¡vamos a clases!' of 'genoeg speeltijd gehad, tijd om weer naar school te gaan!'
Iedereen was superfier en blij met het nieuwe lokaal. Dus bedankt aan alle kopers en schenkers voor jullie bijdragen!

Nu heb ik beloofd onze twee Ierse vrienden Andrew en Shane te vermelden.
Zij waren hier ook vrijwilligers en hebben in een cafe in Ierland superveel geld opgehaald en meebetaald aan dit lokaal.
Ze hebben me speciaal deze foto opgestuurd om op de weblog te plaatsen!

Andrew and Shane, as promised, your picture is on our worldfamous weblog!
See you in July on the festival of Ghent!!!!

Van bouwvakker tot verpleger

Alles moet een man hier kunnen.
Ondertussen ben ik al een paar dagen aan het metsen aan het huis van Juanita "la negra" en Julio, de schrijnwerker. Niet meer zomaar stenen sjouwen, mortel maken en alles aangeven of vasthouden. Ik heb promotie gemaakt van ayudante (hulpje) naar albañil (bouwvakker). Verre van volleerd, maar momenteel ben ik de buitenlander met de meeste ervaring en natuurlijke flair. Voor kwaliteitsmuren heb ik bijna dubbel zoveel tijd nodig als mijn leermeester.

Af en toe wissel ik met Garreth - een Ierse kompaan - maar ik mets nu toch liever dan als hulpje werken. Helaas moest ik plots mijn bezigheden als huizenpuzzelaar staken.

Een kwalijke infectie had zich op Eva's darmenstelsel gevestigd. Mijn lieve vrouw verzocht mij dringend terug te keren naar de woonst. Alle mogelijke vormen van vochtverlies en hévige krampen waren haar deel. De dokter kwam aan huis, schreef een rits pillen voor en legde een driedaags dieet op. Voor hij ons roze huis verliet, drukte hij Eva op het hart om veel te drinken.

Et voilá. Het bed werd omgetoverd tot hospitaal. Mijn lieve echtgenote ligt al een paar dagen in bed en krijgt de nodige verzorging. Ze is aan de beterhand, maar nog niet op en top. Ik ben nu de verpleger en heb weekenddienst. De vroege, de dagshift en inslapen. Plus ik moet streng zijn - vooral wat betreft vochtinname.

Mijn carriere: 12 stielen en nog geen enkel ongeluk.
En voor Eva: de laatste dagen kinderspeelplein heeft ze moeten missen. Maandag 29/01 begint de school terug. Benieuwd of ze de eerste schooldag al ziekteverlof moet opnemen.

Het Steentijdperk

Terug in de tijd dankzij Nicaraguaanse gewoonten en bouwvakkers.
Ik (Jan) liet mijn vrouw die dag alleen achter in onze hut. Terwijl zij bessen ging plukken en wortels verzamelen, ben ik op jacht gegaan. Geen gewone jacht, maar een prehistorische ...

Nica's eten leguanen. En leguanen worden geschoten met stenen. Primitiever kan haast niet. Enkel de dierehuiden rond ons middel ontbraken nog.

Met de nodige zuiderse vertraging vertrokken we naar de laguna. In het bos aan de oevers speurden we in elke boom en struik. Maar de bleke jagers bleken niet over de haviksogen der indianen te beschikken.

De indianen hadden een dino zien wegspringen. Na wat zoeken, spotten ze hem in het gebladerte. Wij - de bleke genodigden - konden het beestje niet van het gebladerte onderscheiden. Dus werden wij opgesteld onder de boom en schoten de indianen met hun katapulten keien naar het geschubde monster.
Vele keien wouden wel maar konden niet, tot er eentje - kloefte - tegen het dier zijn smoel aan vloog. Het bleef bewusteloos op de grond liggen.

Er kwam dus zelfs geen actie van de dappersten der Galliërs aan te pas. De leguaan werd opgeraapt, pootjes werden samengebonden en snaveltje dicht. Voor de rest bleef het avontuur bij een boswandeling en een zwemmetje in de laguna. De indianen schoten nog wat baldadige stenen naar een stekelvarken en schakelden een adder uit. Een vroege terugtocht want er moest een kompaan op tijd terug zijn.

Ik was nog niet geheel gewassen en daar stond mijn bouwmeester al met het bereide dier. Door zijn vrouw gestroopt en in een soepje gegaard. Lekker. Iets tussen kip en kikkerbil.
Zelf niets geraakt, maar wel goed gegeten.

Bestolen!

Ja, je leest het goed.
We hebben het weer zitten, we zijn bestolen.
Hier het volledige verhaal uit de ogen van het slachtoffer Eva Moeraert.

Donderdagavond 21u.
We hadden afgesproken met Ellen en Sofie, twee vriendinnen van Lotte om enen te gaan drinken in Granada. We hadden elkaar nog nooit gezien en spraken af op het centrale plein. Bij hen was er ook een Costaricaanse jongen Ricardo. De voormalige gastbroer van Ellen.

21u10
We wandelden richting Cafe Nuit, the place to be hier in Granada op donderdagavond.
Er liep veel volk in de straat, er was veel licht. Ik liep tussen Ellen en Sofie te praten. Jan en Ricardo vlak achter ons. 20 meter voor ons ligt het cafe waar 2 guardia's de boel bewaken.
PLOTS zag ik een jongeman, die op een stoep zat, rechtspringen, recht naar mij. Hij sleurde mijn klein handtasje ( je weet wel, zo'n heuptasje dat ik altijd rond mijn nek en arm hang, tegen mijn lichaam) van mijn lijf en begint te lopen.
Ik heb nog nooit in mijn leve zo luid gegild als toen!
Jan schoot als de bliksem uit zijn teenslippers en liep achter de dief.
Ricardo ook erachter.
Een zijstraat in. Jan riep 'Ladron (dief),ladron' en een auto zette de achtervolging mee in.
Tot aan een brug, waar de dief blijkbaar de afgrond in gesprongen is.
Onder de brug ligt een soort van droge rivier waar iedereen zijn vuilnis in smijt.
De inwoners van alle naburige straten kwamen aangesneld. Er was iets te doen op straat vandaag! Spektakel in Granada.
De locals waren er van overtuigd dat de dief dood in de afgrond moest liggen.
Een man kwam naar Jan en zei : ' Hallo, ik ben Sandinist en ik ben er om jullie te helpen'.
Hij nam Jan zonder slippers op zijn fietske mee naar het politiebureau, waar Jan dan achter op de politiemoto ( stel je voor : blootvoets!) terug naar de brug werd gereden.
Een ambulance, de brandweer en verscheidene politiemannen met grote zaklampen werden erbij gehaald. En dat allemaal voor mijn handtas.

Ondertussen waren Sofie en Ellen en ik nog op de plaats van het misdrijf, waar er al zwaar gespeculeerd werd over mogelijke daders. WANT de dader had ook zijn chinela's (sandalen)achtergelaten.

22u30
De zoekacties in de rivier worden stopgezet. Gaan ladron en geen handtas te vinden.
Ondertussen heb ik al bedacht wat er allemaal in zat en het blijkt mee te vallen.
Een 100 cordobas ( 5 euro), 40 dollar ( loon voor de lerares van de school, ik moest haar de volgende ochtend betalen..), de huissleutel maar geen adres, een bankkaart ( die we dubbel hebben, dus die heb ik gewoon geblokkeerd) en mijn Belgische identiteitskaart.
Gelukkig geen gsm, geen paspoort, geen camera!

24u00
Net buiten bij de politie. Ze hebben echt veel moeite gedaan, met veel mannen op straat gaan spreken om te achterhalen van wie de chinela's konden geweest zijn.
Verschillende opties werden onderzocht. Ze dachten aan 'El camion' of aan 'Siete Copas', echte dievennamen als je het mij vraagt.
We hebben zelfs in zo'n foto-album gekeken, maar niemand van ons had de dief goed gezien.
Tja, ik denk dat ik mijn handtas niet meer terug zal zien.
Maar we hebben er toch een spannend avond door beleefd.

Met dank aan de figuranten Ellen, Sofie en Ricardo ( die ik de dag erna op spaghetti a la Eva getrakteerd heb) en aan mijn held Jan ( die ik elke dag op mijn liefde trakteer en nu nog meer!)

klaslokaal bijna af!

Met jullie geld van de rommelmarkt financierden we, samen met twee Ierse vrijwilligers een dubbel klaslokaal.
Een maand geleden zijn de bouwwerken begonnen, en toen we er vorige week eindelijk geraakten om wat foto's te nemen, zagen we dat het lokaal er al bijna stond!
Waarschijnlijk zal er begin februari al les in gegeven worden.
Er komt ook zo'n naamkaartje op met de namen van de sponsors, en wie weet wel een officiele opening met lintknipping enzo.
Ondertussen heeft Jan ook al zijn nieuwjaars- en verjaardagsgeld aan het bouwproject geschonken.( Idee van de ouders van Jan!)
Met zijn bijdrage sponsort hij een volledig huis.
Verder zijn we nu aan het polsen of we één van de kinderen die nu naar het zesde gaat, volgend jaar kunnen sponsoren om naar het middelbaar te gaan.
Zo blijven we toch nog wat bij het project betrokken nadien, he!

Chronologie, kuisheid en bruisend water

Een belangrijke kanttekening bij de schrijfsels van de hand van Rudi M. uit L., die een weergave trachten te geven van wat we meemaakten de voorbije dagen:
De beschrijvingenen stemmen niet altijd volledig overeen met de realiteit. Vooral de chronologie der gebeurtenissen, werd geweld aangedaan. Blijkbaar heeft de doorsnee journalist daar geen probleem mee. Waar de onjuistheden zitten is misschien niet zo belangrijk voor de doorsnee lezer, maar wie dit als historische bron wil gebruiken, weet beter waar hij/zij aan toe is.

Verder nog een bedanking aan Rudi M. en Katrien DM., beiden uit L. Voor alles.
En tot binnenkort.

Sommigen veranderen direct in zo'n vreemd land als Nicaragua. Anderen helemaal niet.
Zo kon Katrien DM. het niet laten om her en der en af en toe wat te vegen of een zwabber te slaan. Hetgeen haar direct het aanzien van een goede huisvrouw gaf in de straat. Ze had er dan ook de juiste schort voor. Vraag haar ernaar bij een volgende ontmoeting.
Rudi M. veranderde daarentegen ogenblikkelijk. Het nuttigen van spuitwater kwam hoest en algehele gezondheid direct ten goede. Bij deze: trakteer hem liever op een spa dan op een porto.
Wat beide echtelieden echter delen, is de voorliefde voor de chinela - de populaire plastieken slipper. Hopelijk halen de meegenomen chinela's de zomer, om volledig tot hun recht te komen. Na de teenslipper wordt dit een hit.

Afscheid van een land

Ziezo, het is de laatste keer dat ik in qwerty een stukje blog schrijf. Het is daarna weer aan het jonge koppel.
We zitten nog in San Juan del Sur waar ik al drie keer langosta heb gegeten. Zeevruchten zouden voor heel veel dingen goed en stimulerend zijn...
Gisterenavond dineerden we heel erg chique in Pelican Eyes, een resourt bovenop een heuvel. Schitterend.
Het stormt hier ondertussen: Wel een hete storm, bij nagenoeg blauwe hemel en dertig graden.
Vertelde ik al dat de Nicaraguanen doorgaans geen geld hebben voor zwemkledij en dus met de hele familie op het stand arriveren, alle waardevols uit de zakken halen en met al hun kleren de zee instappen? Daar spelen ze dan een uurtje in het water, waarna ze op het strand gaan opdrogen. Heel raar.
We kwamen naar hier met de Chicken Bus zoals ze dat noemen. Dat zijn van die oude Amerikaanse schoolbussen waarin plaats is voor ongeveer 50 mensen, maar we zater er met 150 in, denk ik. Een belevenis op zich...
Morgen donderdag is onze laatste dag in Granada, met boodschapjes en laatste bezoekjes.
's Avonds zullen we zekereen paar cocktails drinken ten afscheid. Met dankwoorden voor het jonge koppel dat de oudjes zo heerlijk heeft opgevangen, met woorden van
bewondering voor wat ze hier allemaal doen, en met een Tot Weerziens, want op 7 maart landen Jan en Eva weer in Belgenland.
Nicaragua was een heel erg leuke en boeiende belevenis. Ik kan iedereen aanraden eens naar hier te reizen.
Groeten van Katrien en van Den Ouwen.
Dank aan Jan en Eva
Besos

Een tarantula op oudejaarsavond

We zijn 1 januari, in dit internetlokaal is airco, maar t zal nog een kwartier duren eer ik opgedroogd ben. Alweer vader Moeraert dus, om 12 uur s middags.
Gisteren brachten we de dag door aan een lekker fris vulkaanmeer, want we wilden zelf fris zijn om oudejaarsavond te vieren bij Doña Conchy, een Spaans restaurant in hartje Granada.
In Belgie wordt zo een feestmaal dan getimed zodat je tegen middernacht aan de koffie bent, en zodat de champagne kan knallen. Zo zit dat niet in Nicaragua. Mensen zitten hier niet graag lang aan tafel. We moesten er om 19 uur zijn, en hadden we het tempo
van de lieve dienster gevolgd, we liepen al om 21 uur weer op straat.
We hebben het een uurtje langer getrokken, en het eten was heel erg lekker, de wijnen en de cava waren dat ook trouwens. Dus wandelden we naar ons huisje in Las Camelias, waar de sfeer alweer uniek was. Schuin over ons huis stonden reusachtige boxen op straat, de muziek knalde door de straat, iedereen zat op de stoep.
Jan stelde de schommelstoelen buiten voor de oudjes, maar ik zag hem plots verstijven. Wat wandelde er over onze stoep? Juist, een dikke vettige harige tarantula. Jan ontpopte zich meteen tot de macho met de machete.
Terwijl de buurvrouw zich binnen terugtrok, kapte hij het beest in twee. De harige poten hebben de hele avond naast onze schommelstoel gelegen, als een ware trofee.
Tegen kwart voor middernacht was het weer zover. De zenuwen van de jongelui waren gespannen. Vuurwerk hier, voetzoekers daar, en om middernacht brak een lawaai uit dat eerder doet denken aan een granaataanval in Irak. Onvoorstelbaar, en daarbij de heel erg luide muziek. Een heerlijke kakafonie.
Daarenboven kwamen alle buren de straat overgestoken om zoenen te geven en te krijgen.Wij wensten elkaar een boeiend jaar toe, en vooral een gelukkig en gezond
2007, en trokken tegen 1 uur naar bed.
Deze ochtend was den ouwen al om zes uur wakker. Her en der lagen dronkaards op straat te snurken, de buurman was zo ongeveer heel de straat aan het opvegen, en ik zag vanuit de hangmat het nieuwe jaar geboren worden.
Morgen dinsdag vertrekken we voor twee dagen naar San Juan del Sur, voor strand en kreeft enzo. U leest en zier er ongetwijfeld alles over.
Eva zit hier naast mij foto s te selecteren voor deze blog, Katrien doet thuis de was op grootmoeders wijze: in de pompbak. Ze doet dat goed, ik denk dat ik voor
moederdag een wasbord koop.
Hasta la proxima