Terug in de tijd dankzij Nicaraguaanse gewoonten en bouwvakkers.
Ik (Jan) liet mijn vrouw die dag alleen achter in onze hut. Terwijl zij bessen ging plukken en wortels verzamelen, ben ik op jacht gegaan. Geen gewone jacht, maar een prehistorische ...
Nica's eten leguanen. En leguanen worden geschoten met stenen. Primitiever kan haast niet. Enkel de dierehuiden rond ons middel ontbraken nog.
Met de nodige zuiderse vertraging vertrokken we naar de laguna. In het bos aan de oevers speurden we in elke boom en struik. Maar de bleke jagers bleken niet over de haviksogen der indianen te beschikken.
De indianen hadden een dino zien wegspringen. Na wat zoeken, spotten ze hem in het gebladerte. Wij - de bleke genodigden - konden het beestje niet van het gebladerte onderscheiden. Dus werden wij opgesteld onder de boom en schoten de indianen met hun katapulten keien naar het geschubde monster.
Vele keien wouden wel maar konden niet, tot er eentje - kloefte - tegen het dier zijn smoel aan vloog. Het bleef bewusteloos op de grond liggen.
Er kwam dus zelfs geen actie van de dappersten der Galliërs aan te pas. De leguaan werd opgeraapt, pootjes werden samengebonden en snaveltje dicht. Voor de rest bleef het avontuur bij een boswandeling en een zwemmetje in de laguna. De indianen schoten nog wat baldadige stenen naar een stekelvarken en schakelden een adder uit. Een vroege terugtocht want er moest een kompaan op tijd terug zijn.
Ik was nog niet geheel gewassen en daar stond mijn bouwmeester al met het bereide dier. Door zijn vrouw gestroopt en in een soepje gegaard. Lekker. Iets tussen kip en kikkerbil.
Zelf niets geraakt, maar wel goed gegeten.
