Bestolen!

Ja, je leest het goed.
We hebben het weer zitten, we zijn bestolen.
Hier het volledige verhaal uit de ogen van het slachtoffer Eva Moeraert.

Donderdagavond 21u.
We hadden afgesproken met Ellen en Sofie, twee vriendinnen van Lotte om enen te gaan drinken in Granada. We hadden elkaar nog nooit gezien en spraken af op het centrale plein. Bij hen was er ook een Costaricaanse jongen Ricardo. De voormalige gastbroer van Ellen.

21u10
We wandelden richting Cafe Nuit, the place to be hier in Granada op donderdagavond.
Er liep veel volk in de straat, er was veel licht. Ik liep tussen Ellen en Sofie te praten. Jan en Ricardo vlak achter ons. 20 meter voor ons ligt het cafe waar 2 guardia's de boel bewaken.
PLOTS zag ik een jongeman, die op een stoep zat, rechtspringen, recht naar mij. Hij sleurde mijn klein handtasje ( je weet wel, zo'n heuptasje dat ik altijd rond mijn nek en arm hang, tegen mijn lichaam) van mijn lijf en begint te lopen.
Ik heb nog nooit in mijn leve zo luid gegild als toen!
Jan schoot als de bliksem uit zijn teenslippers en liep achter de dief.
Ricardo ook erachter.
Een zijstraat in. Jan riep 'Ladron (dief),ladron' en een auto zette de achtervolging mee in.
Tot aan een brug, waar de dief blijkbaar de afgrond in gesprongen is.
Onder de brug ligt een soort van droge rivier waar iedereen zijn vuilnis in smijt.
De inwoners van alle naburige straten kwamen aangesneld. Er was iets te doen op straat vandaag! Spektakel in Granada.
De locals waren er van overtuigd dat de dief dood in de afgrond moest liggen.
Een man kwam naar Jan en zei : ' Hallo, ik ben Sandinist en ik ben er om jullie te helpen'.
Hij nam Jan zonder slippers op zijn fietske mee naar het politiebureau, waar Jan dan achter op de politiemoto ( stel je voor : blootvoets!) terug naar de brug werd gereden.
Een ambulance, de brandweer en verscheidene politiemannen met grote zaklampen werden erbij gehaald. En dat allemaal voor mijn handtas.

Ondertussen waren Sofie en Ellen en ik nog op de plaats van het misdrijf, waar er al zwaar gespeculeerd werd over mogelijke daders. WANT de dader had ook zijn chinela's (sandalen)achtergelaten.

22u30
De zoekacties in de rivier worden stopgezet. Gaan ladron en geen handtas te vinden.
Ondertussen heb ik al bedacht wat er allemaal in zat en het blijkt mee te vallen.
Een 100 cordobas ( 5 euro), 40 dollar ( loon voor de lerares van de school, ik moest haar de volgende ochtend betalen..), de huissleutel maar geen adres, een bankkaart ( die we dubbel hebben, dus die heb ik gewoon geblokkeerd) en mijn Belgische identiteitskaart.
Gelukkig geen gsm, geen paspoort, geen camera!

24u00
Net buiten bij de politie. Ze hebben echt veel moeite gedaan, met veel mannen op straat gaan spreken om te achterhalen van wie de chinela's konden geweest zijn.
Verschillende opties werden onderzocht. Ze dachten aan 'El camion' of aan 'Siete Copas', echte dievennamen als je het mij vraagt.
We hebben zelfs in zo'n foto-album gekeken, maar niemand van ons had de dief goed gezien.
Tja, ik denk dat ik mijn handtas niet meer terug zal zien.
Maar we hebben er toch een spannend avond door beleefd.

Met dank aan de figuranten Ellen, Sofie en Ricardo ( die ik de dag erna op spaghetti a la Eva getrakteerd heb) en aan mijn held Jan ( die ik elke dag op mijn liefde trakteer en nu nog meer!)