Twee dagen Leon

Hola lieve lezers. Hier weer den ouwen. Eva is met haar moeder naar de cinema. Iets over pinguins... Het heeft daarnet vier minuten geregend. Heerlijk was dat.

We zijn twee dagen naar de stad Leon geweest. Best leuke stad. Studentenstad, maar het is hier grote zomervakantie, dus het was er kalm. Toch boeiende dingen meegemaakt. We bezochten een klein museum waar alleen foto's hangen van jongelui die sneuvelden tijdens de sandinistische revolutie. Zo lang is het allemaal niet geleden... in 1979 werden de tegenstanders van het verschrikkelijke regime van Somoza hier gewoon doodgeschoten of gemarteld.

Om u maar aan te tonen dat hier heel veel mensen niet kunnen lezen of schrijven, aan de deur van het museum had de man van dienst een kleurig doek gehangen waarop stond Vrolijk Pasen... de man kan wellicht niet lezen.
In een hotel was de rekening veel te duur voor onze drank. Toen we dat wilden bewijzen aan de ober, verwees die naar zijn chef. Hijzelf kon al die cijfers duidelijk niet lezen, laat staan optellen of aftrekken. Hij verontschuldigde zich achteraf uitgebreid, dat het allemaal zijn schuld niet was.

We namen in Leon een taxi naar zee. De kindjes, jan en eva dus, gingen zwemmen bij zonsondergang, terwijl de oudjes een boek lazen op het terras van het heerlijke hotel Barco de Oro, waar we des avonds zeevruchten snoepten en intieme gesprekken voerden.
Verder vierden we na vijf dagen de eerste muggenbeet van katrien, wat een onvoorstelbaar succes is. En weer thuis in Granada kwam er plots een meisje van 17 het huis binnengespurt. Ze wilde dringend en alleen met eva praten. Bleek dat haar ex verloofde haar nu toch ten huwelijk had gevraagd. Wat moet ik doen, twijfelde ze. Zie je hem graag, vroeg Eva. Neen antwoordde de kleine. Dan moet je er nooit mee trouwen, stelde Eva beslist. Je hebt gelijk, zei de kleine en verdween om die loser de bons te gaan geven. Hopelijk.

Nog 1 wetenswaardigheid. Hoe schamel de woning van de mensen hier ook is, ze bewaken hun kleine eigendom met verve. Wanneer de familie op uitstap gaat, blijft er altijd iemand thuis om de woning te bewaken, ook al zijn dat niet meer dan wat houten planken, golfplaten en een televisietoestel, Soms komen kinderen niet naar school omdat pa en ma ergens heen moesten, en zij het huis moesten bewaken.

Morgen is het zaterdag. De dames gaan naar de markt van Masaya, de heren zullen met de plaatselijke macho's pinten pakken vermoed ik.
Mogen alle lezers hele boeiende en vrolijke eindejaarsdagen beleven. Wij sturen letterlijk warme zoenen aan iedereen die we liefhebben.

Ja! Ik wil....

... meter worden van die ondertussen al groter geworden scampi van Kim en Stijn!
We zullen wat meer rijst en bonen moeten eten om geld te sparen.
Hieronder een foto van de gloednieuwe ontroerde meter. Ik kreeg net een kadertje met foto s van mijn metekind.

De heetste dag

We zijn tweede kerstdag, en dit moet zowat de heetste dag van mijn leven zijn. Het is hier weer de oude heer van Eva. Eva is met moeder Katrien aan het boodschappen, Jan staat in deze hitte een huis te bouwen. Goed zot!
We gingen de bouwwerf en de school waar Eva werkt bezoeken: een wandeling langs een lange schaduwloze straat. Aan weerszijden huisjes van hout en karton en golfplaten met daarin hele grote gezinnen, kippen en soms een varken dat aan de leiband op straat ligt.
Iedereen ziet ons voorbijwandelen, de bleke westerlingen, iedereen roept van ver 'Hola Eva¡' af en toe roept een kerel dat Eva mooie ogen heeft, en dan kijk ik even streng en zij zegt vriendelijk: dat is mijn vader. En weg is die snoodaard. Haha.
Het zweet gutste van mijn atletische rug wanneer we de werf bereikten waar Jan aan het werk was met Bismarck.
Mooie voornaam hee. Ze hebben hier de gekste voornamen, veelal Amerikaans getint. Ik ken hier ondertussen een Brenda Lee en een Michael Douglas. Dat zijn hun voornamen hee!
Jan werkt aan een reeks huisjes die op de grond van een Spaanse mecenas worden opgetrokken. De mensen uit de kartonnen woningen kunnen intekenen voor zo een
huis. Dat kost hen 1050 dollar. 50 dollar voor de grond, duizend dollar voor de woning. En die mogen ze afbetalen a rato van 5 dollar per maand. Voorwaarde:
er moet wel iemand van de familie mee helpen aan de bouw. Leuk project vind ik.
500 meter en drie liter zweet verder is het schooltje waar Eva meehelpt. Leuk, zo midden het niets. Ze praat er met enthousiasme over, en de kinderen verafgoden
haar, zie ik. Blij dat te zien.
En dan sleurde mijn dochter ons nog een kilometer verder mee naar een unieke vlindertuin van een extravagante Amerikaanse onderzoeker. Ik moet er heel slecht hebben uitgezien, want hij bood ons aan om ons naar huis te voeren in ruil voor een
pint.
Het is nu vier uur 's namiddags, de dames winkelen nog altijd, ik zit met een wit wijntje onder een grote ventilator te tikken. Straks komt Eva foto's voor deze
blog inladen:
Ik ga een wijntje bestellen en de lezer het allerbeste toewensen. Morgen vertrekken we op mini-trip naar Leon, de tweede stad van het land. Ik ben benieuwd.

Kerstmis in Las Camelias

Met vader Moeraert hier.
Jan en Eva maken radio, katrien is een waske aan het doen: mijn 100 bezwete onderlijvekes wassen, want de hitte is enorm, en leeg zweet is rap gereed.
Kerstmis dus. De ochtend van de 24ste werd ik vroeg wakker.
De zon komt hier zo tegen zessen al op, en dan ga ik op de stoep de ochtend begroeten. Iedereen zit altijd op de stoep, hier in de wijk Las Camelias waar Jan en Eva wonen. Met een werkloosheidsgraad van 70 procent is dat maar normaal hee...
De buren kennen mij al. Ze noemen mij El padre de Eva. Van 's ochterds lopen de mensen al op hun paasbest, want ook vandaag vieren ze feest.
Het kleine buurtwinkeltje heeft goed te doen, iedereen koopt de laatste ingrediënten voor het feestmaal dat bij de meesten hier uit kip en rijst zal bestaan. In deze wijk is niemand rijk. Niemand heeft een auto, een bromfiets is al een behoorlijk statussymbool.
In de winkel wordt alles verkocht in kleine proporties. Dat is goedkoper, en het bederft niet zo gauw in de hitte. En in diverse huisjes wordt vanalles verkocht. Bij de buren kopen we een zakje ijs voor de mojito, en dat kost twee belgische franken.
Een ander verkoopt broodjes, een ander kauwgom,... iedereen probeert aan een klein beetje geld te geraken.
De huizen zijn versierd met kitscherige lichtjes, en uit 1 huis op de drie klinkt loeiendharde salsa-achtige muziek. De hele straat lijkt wel een juke-box. De kinderen voetballen op straat, er rijden toch nauwelijks auto s, sommigen lopen ons huis binnen in de hoop een snoepje of wat water te krijgen van die rare Belgen.
Eva en Jan zijn hier populair, maar toch een beetje raar. Eva veegt nauwelijks haar stoep schoon, terwijl iedereen dat hier de hele dag door doet. Jan en Eva hebben geen televisie, terwijl zelfs de armsten een groot scherm in hun kleine huisje hebben staan. En nu zit er nog een bleke grijze oude man sigaretjes te roken op de stoep,... dat zorgt weer voor nieuws in de straat, want waarover praat een mens zo hele dagen.
Tegen de avond stijgt de spanning. Illegale vuurwerkverkopers doen gouden zaken en op de markt vliegen de kippen de deur uit. De jongelui maken zich mooi, om half zes is het stikdonker, maar de flikkerende kerstlichtjes maken de wijk mooi en uniek.
Wij gaan met ons vieren dineren in de stad, op het mooiste balkon aan de Parque Centrall. Cava, Italiaanse wijnen, pasta, vissoepjes, lekker vlees en lekkere vis,... een heerlijk diner dat de modaleNicaraguaan nooit kan betalen. Maar hier in het centrum van Granada lopen in deze periode behoorlijk wat toeristen rond. Vooral de luidruchtige Amerikanen werken op onze zenuwen.
Tegen elf uur nemen we de taxi naar huis. In een taxi betaal je per aantal passagiers. 1 passagier kost 16 belgische franken voor een rit van ongeveer anderhalve kilometer. We zetten ons met de mojito die katrien maakte op de stoep, en kijken en luisteren naar de complete chaos die tegen middernacht losbarst. Duizend bommen en granaten, loeiharde muziek, joelende kinderen en de buurvrouw die me Feliz Navidad komt toewensen.
Onvoorstelbaar mooi en ontroerend. Dit zijn arme maar warme mensen.
Het is leuk dat Jan enEva hier middenin wonen, en dat ze zich niet als rijke westerlingen gedragen.
Onder het muskietennet, en met de ventilator op 20 centimeter van mijn hoofdkussen, proberen we te slapen. Ik ben een woelwater en hou katrien wakker. Tegen de ochtend aan verhuis ik naar de living om in de hangmat verder te soezen en mijn dame enige late nachtrust te gunnen.
Ik ben na amper twee dagen diep onder de indruk van Granada en van de mensen hier. En het levensritme wordt door de hitte noodgedwongen op een laag pitje gezet. Na 48 uur ben ik al mijn kwaaltjes kwijt. Geen gehoest meer, geen hogebloeddruk, geen hoge hartslag,... we blijven hier nog wel eventjes.

Nog een Belg in Granada...

Jullie lazen het al.
In het bouwproject van Jan werkt ook een Belg.
Zijn naam is Geoffrey en je spreekt het uit op zijn Frans, want het is nen Waal.
Op de werf kreeg hij al de bijnaam Fidelito, omdat hij wat op Fidel Castro lijkt met baard en pet.
En behalve Jans collega is hij nu ook Eva's nieuwe compagnon op radio volcan!
Zijn moeder, die lerares Nederlands is, vertaalde onze weblog voor hem en toen hij het verhaal over de radio las, was hij meteen enthousiast!
Hij bracht hopen cd's en een discman mee om aan te sluiten op het mengpaneel.
Echt geweldig!
En wie werkfoto's van Jan of gewoon mooie foto's van Granada wil zien, moet maar eens naar zijn weblog surfen.
http://www.denuevoencamino.canalblog.com/

Lotte en Karen nog steeds in Nicaragua

Een week lang genoten we van het gezelschap van Karen en Lotte in ons huisje in Granada. Door hen voelden we ons weer echte toeristen en het deed deugd!
De drie vrouwen gingen er vaak alleen op uit. Zo gingen we naar vulkaan Masaya op nachtelijke tour, en dit weekend zijn we op vrouwenweekend in San Juan Del Sur.
En Jan maar werken...
Maandag vertrekken ze richting Costa Rica.
Jammer maar helaas. Wij weer alleen in ons huis en terug aan het werk!
Maar niet voor lang, want Eva s ouders komen volgend week vrijdag aan en verwachten kerstboom en pakjes. Stress!
Lotte en Karen, superbedankt voor het bezoek en veel plezier in Costa Rica!!!!


Nachtelijk bezoek aan actieve vulkaan Masaya.

Lekker relaxen, kreeft en ijsjes eten in San Juan Del Sur

Lotte speelt superwoman op vulkaan Mombacho



Nog eens het nachtelijke bezoek aan vulkaan Mombacho, deze keer in de grot met 20 000 vleermuizen!

Hier wordt gewerkt

Alle kwatongen: opgelet! Hier wordt wel degelijk gewerkt!
Blijkbaar wekt onze verslaggeving de indruk dat het hier een hemels vakantieparadijs is en wij hier van zon, rum en bezoekjes leven. De laatste weken werd er geen les meer gegeven op school en moesten we het land uit om een set stempels elk. Ieder van jullie zou die leegte en administratieve verplichting ook omtoveren in een aangename uitstap.
Geen overbodige luxe om uitgerust terug te komen, want er is weer werk aan de winkel.

Eva heeft een paar dagen speelpleinwerking gegeven. Daar was er een overschot aan vrijwilligers en nu vult ze naar goed vermogen het tekort in de vakantiebijscholing voor gebuisde kinderen op. Ze staat op dezelfde school als ervoor en kent de kinderen al >> en ze is er blij mee.
Plus de radio. Plus bijspringen in de voorbereiding van kindertjes op het middelbaar. Plus het leeuwendeel van het huishouden doen. Weer een flink gevuld schema.

Jan is sinds maandag in den bouw begonnen. Huizen bouwen met een aantal Nicaraguanen, 2 Ieren en een Waal. 't Is tof werk - eens iets anders - maar wel een stuk zwaarder en het zijn vermoeiende volle dagen.
Ik ben het metsershulpje van Bismark (een lokale metser, en zijn teef (letterlijk) noemt Puta). We bouwen aan het huis van een dikke madam (familie van hem) zonder man, met kinderen. De onderste helft van de muren stond er al en de bovenste hebben we in een week gezet.

Dit is geen zon-zee-zand.
Dit is zand-zon-werken.
De foto's om het te bewijzen komen nog.

sfeerbeelden Lotte en Karen in Granada

De kerstman bestaat ook in Granada!!!

Spelletjes aan het spelen met de kindjes uit La Prusia.
Het chiro-spelletje 'Dikke Pik' werd hier 'el tunel'...


Karen en Lotte op bootje aan Las Isletas bij Granada.


Op weg naar de laguna, lift gekregen op paardenkar met kinderen van de school.


Zonnen aan de laguna de Apoyo.

Luchtstoottroepen geland

Hiep hiep! De Belgische versterking is geland in Costa Rica. Lotte en Karen gedroegen zich zoals het ware stoottroepen betaamt. Costa Rica werd onverwijld ingepalmd in de nachtelijke duisternis en met behulp van een taxi. Rust gunden ze ons nauwelijks. Korte overwinningsroes en - hop - naar het volgende land.
Na 4 uur slaap sprongen we uit bed, repten ons naar de bushalte van TransNica en gierden we per bus terug naar ons geliefde Granada. De grens oversteken verliep bijzonder vlot. Rond 3 uur openden we ons oude hoofdkwartier en troffen er ... stof en zand.
Stoottroepen zijn er niet enkel om te vechten. Ze kwijten zich ook van huislijke, minder avontuurlijke en nog minder heldhaftige taken: merci voor te helpen kuisen.

agua agua agua = pura vida

Nu we een snelle internetverbinding hebben, profiteren we ervan om wat foto's te posten.

Op de bovenste foto zien jullie Jan op zijn best, in ijskoud water vlakbij de waterval, die je op de tweede foto kan zien.

De onderste foto is getrokken in de warmwaterbronnen hier. Behalve ons zie je ook een Australisch koppel, een Spaans koppel en een zatte Duitse jongen. Bier en warm water, geen al te gezonde combinatie;-)

We zijn gisteren een beetje in de zak gezet door een gids hier en hebben geen lava uit de vulkaan zien vliegen. Vanavond proberen we het opnieuw, hopelijk met succes.

Hoogtepunt van de dag waren 2 toekans in een boom vlakbij ons!!!

¡Pura Vida!

(Pura vida is een typische Costaricaanse uitdrukking en betekent 'de max')

Verovering Costa Rica

De verovering van Costa Rica is begonnen. Naar goed gewoonte onder de regen. Dzjeeezes!!! Wat een verschil met Nicaragua!
Ten eerste de mensen zelf al. Veel Westerser van gelaat, kapsel (vrouwen met kort haar) en kleren. Ten tweede de wegen en de huizen: gladde asfalt zonder putten, met veel meer betonnen huizen in schijnbaar betere staat. Ten derde de transportmiddelen: auto's i.p.v. paarden en karren, grote, nieuwe traktors en geen afgedankte schoolbussen als publiek transportmiddel. Hier hebben ze geld. Niet moeilijk dat er 500.000 Nica's hier komen om te werken.

Na de Nica's is er nu de Belgische invasie. De landtroepen (Eva en Jan) vertrokken met hun landingsboot (en de nodige stempels in hun reispas) uit San Jose, Nicaragua. De crocs, drogende schildpadden, apen, aalscholvers, reigers (met en zonder kleur), ijsvogels en ander waterpluimvee omzeilden we met het grootste gemak. De landing was een fluitje van een cent. Er werden geen slagen uitgedeeld, wel stempels.
We namen een bus in beslag en later nog een andere. De bevolking verwelkomt ons en we werden zelfs direct uitgenodigd om te blijven overnachten. Gefortuneerde aankomst in La Fortuna. Uiteraard insisteerden we om de overnachting te vergoeden. Kwestie van de bevolking aan onze kant te houden.

We komen hier een paar dagen op kracht en stoten dan door naar de hoofdstad, San Jose. Wij proberen daar het vliegveld in handen te krijgen, gesteund door de luchtlandingstroepen (Lotte en Karen - twee stoten, dus luchtstoottroepen!?).
Op uitdrukkelijke vraag van de Belgische legerleiding: gelieve hier niets van door te vertellen. Deze info is uiterst geheim en elk lek brengt de gehele operatie in gevaar!

Granada - El Castillo = water water water

Donderdag 30/11 scheepten we mooi op tijd in voor 15 uur reisplezier over het grote meer van Nicaragua. Een vriendelijke meerbonk hielp ons onze geleende plastieken hangmatjes aan de gladde palen van het afdak vast te maken. We hingen op een strategische plaats, naast elkaar als in een hámaca matrimonial.

Nog maar goed 2 uur buitengaats, en een eerste regenvlaag joeg alle opvarenden naar binnen. Wij zaten in eerste klas waardoor we getrakteerd werden op ijskoude airco en actiefilms met Steven Segal. De regen stopte net voor het einde van de eerste etappe: Isla Omotepe. Een groot aantal mensen stapte af. Hun plaats werd ingenomen door een berg bananen en een dozijn gigantische boxen.

Hop hop. Jan en Eva prevelden een gebedje voor de weergoden en doken hun hangmatjes in. De nacht was koud, de lucht vochtig en iedereen sliep onrustig. Er waren nog 2 stopplaatsen midden in de nacht. Meer dan een lange, verlichte pier en wat lichtjes van het dorpje in de verte was er niet te zien. Ijskasten, pooltafels, kicker werden afgeladen en verkoopsters van koffie en warme vleeswaren wekten de doorslapers.

Terminal San Carlos. Blij en tevree sprongen we de kade op, lieten onze rugzak nog maar eens met een grote glimlach inspecteren en aten een hapje rijst-bonen-met-wat-ei.

De Río San Juan verbindt Lago Nicaragua met de Atlantische Oceaan. Spanjaarden en piraten voeren erover en later was het een route om van New York naar San Fransisco te gaan. Genoeg achtergrond. Ons doel was El Castillo, een dorp met een fort om de rest van het land tegen de piraten te beschermen. Dus weer een boot in - zo'n lange smalle met een buitenboordmotor - en nog drie uur varen. Het uitzicht op de rivier is schitterend, maar 3 uur extra was lang.

Het hotel was schitterend, onze Spaanse reisgezel Carles sympatiek en de rivierkreeften met look ... mmmm! Om het je voor te stellen: een brede stroom, afgezoomd door allerhande tropische bomen en palmen, huizen op palen met golfplaten als dak, smalle, lange prauwen.

Maar vergeet de zon! Regen, regen en meer regen! De tweede dag zijn we met een gids te paard door het regenwoud gereden. De max!!! En vooral spannend te paard als je dat nog nooit gedaan hebt. Door de modder omhoog en omlaag, slippend en wegzakkend tot aan hun buik. Door watertjes en over onzichtbare ondergelopen bruggen. Achteraf leek de gids blij dat we het er heelhuids vanaf gebracht hebben.

We zijn eraan verknocht. Ondanks de regen en de afstand was het de moeite. Niet dat er zoveel te beleven valt, maar het is de uitstraling van de plaats en de omgeving. En de rivierkreeften ... mmmm!