Twee dagen Leon

Hola lieve lezers. Hier weer den ouwen. Eva is met haar moeder naar de cinema. Iets over pinguins... Het heeft daarnet vier minuten geregend. Heerlijk was dat.

We zijn twee dagen naar de stad Leon geweest. Best leuke stad. Studentenstad, maar het is hier grote zomervakantie, dus het was er kalm. Toch boeiende dingen meegemaakt. We bezochten een klein museum waar alleen foto's hangen van jongelui die sneuvelden tijdens de sandinistische revolutie. Zo lang is het allemaal niet geleden... in 1979 werden de tegenstanders van het verschrikkelijke regime van Somoza hier gewoon doodgeschoten of gemarteld.

Om u maar aan te tonen dat hier heel veel mensen niet kunnen lezen of schrijven, aan de deur van het museum had de man van dienst een kleurig doek gehangen waarop stond Vrolijk Pasen... de man kan wellicht niet lezen.
In een hotel was de rekening veel te duur voor onze drank. Toen we dat wilden bewijzen aan de ober, verwees die naar zijn chef. Hijzelf kon al die cijfers duidelijk niet lezen, laat staan optellen of aftrekken. Hij verontschuldigde zich achteraf uitgebreid, dat het allemaal zijn schuld niet was.

We namen in Leon een taxi naar zee. De kindjes, jan en eva dus, gingen zwemmen bij zonsondergang, terwijl de oudjes een boek lazen op het terras van het heerlijke hotel Barco de Oro, waar we des avonds zeevruchten snoepten en intieme gesprekken voerden.
Verder vierden we na vijf dagen de eerste muggenbeet van katrien, wat een onvoorstelbaar succes is. En weer thuis in Granada kwam er plots een meisje van 17 het huis binnengespurt. Ze wilde dringend en alleen met eva praten. Bleek dat haar ex verloofde haar nu toch ten huwelijk had gevraagd. Wat moet ik doen, twijfelde ze. Zie je hem graag, vroeg Eva. Neen antwoordde de kleine. Dan moet je er nooit mee trouwen, stelde Eva beslist. Je hebt gelijk, zei de kleine en verdween om die loser de bons te gaan geven. Hopelijk.

Nog 1 wetenswaardigheid. Hoe schamel de woning van de mensen hier ook is, ze bewaken hun kleine eigendom met verve. Wanneer de familie op uitstap gaat, blijft er altijd iemand thuis om de woning te bewaken, ook al zijn dat niet meer dan wat houten planken, golfplaten en een televisietoestel, Soms komen kinderen niet naar school omdat pa en ma ergens heen moesten, en zij het huis moesten bewaken.

Morgen is het zaterdag. De dames gaan naar de markt van Masaya, de heren zullen met de plaatselijke macho's pinten pakken vermoed ik.
Mogen alle lezers hele boeiende en vrolijke eindejaarsdagen beleven. Wij sturen letterlijk warme zoenen aan iedereen die we liefhebben.

Ja! Ik wil....

... meter worden van die ondertussen al groter geworden scampi van Kim en Stijn!
We zullen wat meer rijst en bonen moeten eten om geld te sparen.
Hieronder een foto van de gloednieuwe ontroerde meter. Ik kreeg net een kadertje met foto s van mijn metekind.

De heetste dag

We zijn tweede kerstdag, en dit moet zowat de heetste dag van mijn leven zijn. Het is hier weer de oude heer van Eva. Eva is met moeder Katrien aan het boodschappen, Jan staat in deze hitte een huis te bouwen. Goed zot!
We gingen de bouwwerf en de school waar Eva werkt bezoeken: een wandeling langs een lange schaduwloze straat. Aan weerszijden huisjes van hout en karton en golfplaten met daarin hele grote gezinnen, kippen en soms een varken dat aan de leiband op straat ligt.
Iedereen ziet ons voorbijwandelen, de bleke westerlingen, iedereen roept van ver 'Hola Eva¡' af en toe roept een kerel dat Eva mooie ogen heeft, en dan kijk ik even streng en zij zegt vriendelijk: dat is mijn vader. En weg is die snoodaard. Haha.
Het zweet gutste van mijn atletische rug wanneer we de werf bereikten waar Jan aan het werk was met Bismarck.
Mooie voornaam hee. Ze hebben hier de gekste voornamen, veelal Amerikaans getint. Ik ken hier ondertussen een Brenda Lee en een Michael Douglas. Dat zijn hun voornamen hee!
Jan werkt aan een reeks huisjes die op de grond van een Spaanse mecenas worden opgetrokken. De mensen uit de kartonnen woningen kunnen intekenen voor zo een
huis. Dat kost hen 1050 dollar. 50 dollar voor de grond, duizend dollar voor de woning. En die mogen ze afbetalen a rato van 5 dollar per maand. Voorwaarde:
er moet wel iemand van de familie mee helpen aan de bouw. Leuk project vind ik.
500 meter en drie liter zweet verder is het schooltje waar Eva meehelpt. Leuk, zo midden het niets. Ze praat er met enthousiasme over, en de kinderen verafgoden
haar, zie ik. Blij dat te zien.
En dan sleurde mijn dochter ons nog een kilometer verder mee naar een unieke vlindertuin van een extravagante Amerikaanse onderzoeker. Ik moet er heel slecht hebben uitgezien, want hij bood ons aan om ons naar huis te voeren in ruil voor een
pint.
Het is nu vier uur 's namiddags, de dames winkelen nog altijd, ik zit met een wit wijntje onder een grote ventilator te tikken. Straks komt Eva foto's voor deze
blog inladen:
Ik ga een wijntje bestellen en de lezer het allerbeste toewensen. Morgen vertrekken we op mini-trip naar Leon, de tweede stad van het land. Ik ben benieuwd.

Kerstmis in Las Camelias

Met vader Moeraert hier.
Jan en Eva maken radio, katrien is een waske aan het doen: mijn 100 bezwete onderlijvekes wassen, want de hitte is enorm, en leeg zweet is rap gereed.
Kerstmis dus. De ochtend van de 24ste werd ik vroeg wakker.
De zon komt hier zo tegen zessen al op, en dan ga ik op de stoep de ochtend begroeten. Iedereen zit altijd op de stoep, hier in de wijk Las Camelias waar Jan en Eva wonen. Met een werkloosheidsgraad van 70 procent is dat maar normaal hee...
De buren kennen mij al. Ze noemen mij El padre de Eva. Van 's ochterds lopen de mensen al op hun paasbest, want ook vandaag vieren ze feest.
Het kleine buurtwinkeltje heeft goed te doen, iedereen koopt de laatste ingrediënten voor het feestmaal dat bij de meesten hier uit kip en rijst zal bestaan. In deze wijk is niemand rijk. Niemand heeft een auto, een bromfiets is al een behoorlijk statussymbool.
In de winkel wordt alles verkocht in kleine proporties. Dat is goedkoper, en het bederft niet zo gauw in de hitte. En in diverse huisjes wordt vanalles verkocht. Bij de buren kopen we een zakje ijs voor de mojito, en dat kost twee belgische franken.
Een ander verkoopt broodjes, een ander kauwgom,... iedereen probeert aan een klein beetje geld te geraken.
De huizen zijn versierd met kitscherige lichtjes, en uit 1 huis op de drie klinkt loeiendharde salsa-achtige muziek. De hele straat lijkt wel een juke-box. De kinderen voetballen op straat, er rijden toch nauwelijks auto s, sommigen lopen ons huis binnen in de hoop een snoepje of wat water te krijgen van die rare Belgen.
Eva en Jan zijn hier populair, maar toch een beetje raar. Eva veegt nauwelijks haar stoep schoon, terwijl iedereen dat hier de hele dag door doet. Jan en Eva hebben geen televisie, terwijl zelfs de armsten een groot scherm in hun kleine huisje hebben staan. En nu zit er nog een bleke grijze oude man sigaretjes te roken op de stoep,... dat zorgt weer voor nieuws in de straat, want waarover praat een mens zo hele dagen.
Tegen de avond stijgt de spanning. Illegale vuurwerkverkopers doen gouden zaken en op de markt vliegen de kippen de deur uit. De jongelui maken zich mooi, om half zes is het stikdonker, maar de flikkerende kerstlichtjes maken de wijk mooi en uniek.
Wij gaan met ons vieren dineren in de stad, op het mooiste balkon aan de Parque Centrall. Cava, Italiaanse wijnen, pasta, vissoepjes, lekker vlees en lekkere vis,... een heerlijk diner dat de modaleNicaraguaan nooit kan betalen. Maar hier in het centrum van Granada lopen in deze periode behoorlijk wat toeristen rond. Vooral de luidruchtige Amerikanen werken op onze zenuwen.
Tegen elf uur nemen we de taxi naar huis. In een taxi betaal je per aantal passagiers. 1 passagier kost 16 belgische franken voor een rit van ongeveer anderhalve kilometer. We zetten ons met de mojito die katrien maakte op de stoep, en kijken en luisteren naar de complete chaos die tegen middernacht losbarst. Duizend bommen en granaten, loeiharde muziek, joelende kinderen en de buurvrouw die me Feliz Navidad komt toewensen.
Onvoorstelbaar mooi en ontroerend. Dit zijn arme maar warme mensen.
Het is leuk dat Jan enEva hier middenin wonen, en dat ze zich niet als rijke westerlingen gedragen.
Onder het muskietennet, en met de ventilator op 20 centimeter van mijn hoofdkussen, proberen we te slapen. Ik ben een woelwater en hou katrien wakker. Tegen de ochtend aan verhuis ik naar de living om in de hangmat verder te soezen en mijn dame enige late nachtrust te gunnen.
Ik ben na amper twee dagen diep onder de indruk van Granada en van de mensen hier. En het levensritme wordt door de hitte noodgedwongen op een laag pitje gezet. Na 48 uur ben ik al mijn kwaaltjes kwijt. Geen gehoest meer, geen hogebloeddruk, geen hoge hartslag,... we blijven hier nog wel eventjes.

Nog een Belg in Granada...

Jullie lazen het al.
In het bouwproject van Jan werkt ook een Belg.
Zijn naam is Geoffrey en je spreekt het uit op zijn Frans, want het is nen Waal.
Op de werf kreeg hij al de bijnaam Fidelito, omdat hij wat op Fidel Castro lijkt met baard en pet.
En behalve Jans collega is hij nu ook Eva's nieuwe compagnon op radio volcan!
Zijn moeder, die lerares Nederlands is, vertaalde onze weblog voor hem en toen hij het verhaal over de radio las, was hij meteen enthousiast!
Hij bracht hopen cd's en een discman mee om aan te sluiten op het mengpaneel.
Echt geweldig!
En wie werkfoto's van Jan of gewoon mooie foto's van Granada wil zien, moet maar eens naar zijn weblog surfen.
http://www.denuevoencamino.canalblog.com/

Lotte en Karen nog steeds in Nicaragua

Een week lang genoten we van het gezelschap van Karen en Lotte in ons huisje in Granada. Door hen voelden we ons weer echte toeristen en het deed deugd!
De drie vrouwen gingen er vaak alleen op uit. Zo gingen we naar vulkaan Masaya op nachtelijke tour, en dit weekend zijn we op vrouwenweekend in San Juan Del Sur.
En Jan maar werken...
Maandag vertrekken ze richting Costa Rica.
Jammer maar helaas. Wij weer alleen in ons huis en terug aan het werk!
Maar niet voor lang, want Eva s ouders komen volgend week vrijdag aan en verwachten kerstboom en pakjes. Stress!
Lotte en Karen, superbedankt voor het bezoek en veel plezier in Costa Rica!!!!


Nachtelijk bezoek aan actieve vulkaan Masaya.

Lekker relaxen, kreeft en ijsjes eten in San Juan Del Sur

Lotte speelt superwoman op vulkaan Mombacho



Nog eens het nachtelijke bezoek aan vulkaan Mombacho, deze keer in de grot met 20 000 vleermuizen!

Hier wordt gewerkt

Alle kwatongen: opgelet! Hier wordt wel degelijk gewerkt!
Blijkbaar wekt onze verslaggeving de indruk dat het hier een hemels vakantieparadijs is en wij hier van zon, rum en bezoekjes leven. De laatste weken werd er geen les meer gegeven op school en moesten we het land uit om een set stempels elk. Ieder van jullie zou die leegte en administratieve verplichting ook omtoveren in een aangename uitstap.
Geen overbodige luxe om uitgerust terug te komen, want er is weer werk aan de winkel.

Eva heeft een paar dagen speelpleinwerking gegeven. Daar was er een overschot aan vrijwilligers en nu vult ze naar goed vermogen het tekort in de vakantiebijscholing voor gebuisde kinderen op. Ze staat op dezelfde school als ervoor en kent de kinderen al >> en ze is er blij mee.
Plus de radio. Plus bijspringen in de voorbereiding van kindertjes op het middelbaar. Plus het leeuwendeel van het huishouden doen. Weer een flink gevuld schema.

Jan is sinds maandag in den bouw begonnen. Huizen bouwen met een aantal Nicaraguanen, 2 Ieren en een Waal. 't Is tof werk - eens iets anders - maar wel een stuk zwaarder en het zijn vermoeiende volle dagen.
Ik ben het metsershulpje van Bismark (een lokale metser, en zijn teef (letterlijk) noemt Puta). We bouwen aan het huis van een dikke madam (familie van hem) zonder man, met kinderen. De onderste helft van de muren stond er al en de bovenste hebben we in een week gezet.

Dit is geen zon-zee-zand.
Dit is zand-zon-werken.
De foto's om het te bewijzen komen nog.

sfeerbeelden Lotte en Karen in Granada

De kerstman bestaat ook in Granada!!!

Spelletjes aan het spelen met de kindjes uit La Prusia.
Het chiro-spelletje 'Dikke Pik' werd hier 'el tunel'...


Karen en Lotte op bootje aan Las Isletas bij Granada.


Op weg naar de laguna, lift gekregen op paardenkar met kinderen van de school.


Zonnen aan de laguna de Apoyo.

Luchtstoottroepen geland

Hiep hiep! De Belgische versterking is geland in Costa Rica. Lotte en Karen gedroegen zich zoals het ware stoottroepen betaamt. Costa Rica werd onverwijld ingepalmd in de nachtelijke duisternis en met behulp van een taxi. Rust gunden ze ons nauwelijks. Korte overwinningsroes en - hop - naar het volgende land.
Na 4 uur slaap sprongen we uit bed, repten ons naar de bushalte van TransNica en gierden we per bus terug naar ons geliefde Granada. De grens oversteken verliep bijzonder vlot. Rond 3 uur openden we ons oude hoofdkwartier en troffen er ... stof en zand.
Stoottroepen zijn er niet enkel om te vechten. Ze kwijten zich ook van huislijke, minder avontuurlijke en nog minder heldhaftige taken: merci voor te helpen kuisen.

agua agua agua = pura vida

Nu we een snelle internetverbinding hebben, profiteren we ervan om wat foto's te posten.

Op de bovenste foto zien jullie Jan op zijn best, in ijskoud water vlakbij de waterval, die je op de tweede foto kan zien.

De onderste foto is getrokken in de warmwaterbronnen hier. Behalve ons zie je ook een Australisch koppel, een Spaans koppel en een zatte Duitse jongen. Bier en warm water, geen al te gezonde combinatie;-)

We zijn gisteren een beetje in de zak gezet door een gids hier en hebben geen lava uit de vulkaan zien vliegen. Vanavond proberen we het opnieuw, hopelijk met succes.

Hoogtepunt van de dag waren 2 toekans in een boom vlakbij ons!!!

¡Pura Vida!

(Pura vida is een typische Costaricaanse uitdrukking en betekent 'de max')

Verovering Costa Rica

De verovering van Costa Rica is begonnen. Naar goed gewoonte onder de regen. Dzjeeezes!!! Wat een verschil met Nicaragua!
Ten eerste de mensen zelf al. Veel Westerser van gelaat, kapsel (vrouwen met kort haar) en kleren. Ten tweede de wegen en de huizen: gladde asfalt zonder putten, met veel meer betonnen huizen in schijnbaar betere staat. Ten derde de transportmiddelen: auto's i.p.v. paarden en karren, grote, nieuwe traktors en geen afgedankte schoolbussen als publiek transportmiddel. Hier hebben ze geld. Niet moeilijk dat er 500.000 Nica's hier komen om te werken.

Na de Nica's is er nu de Belgische invasie. De landtroepen (Eva en Jan) vertrokken met hun landingsboot (en de nodige stempels in hun reispas) uit San Jose, Nicaragua. De crocs, drogende schildpadden, apen, aalscholvers, reigers (met en zonder kleur), ijsvogels en ander waterpluimvee omzeilden we met het grootste gemak. De landing was een fluitje van een cent. Er werden geen slagen uitgedeeld, wel stempels.
We namen een bus in beslag en later nog een andere. De bevolking verwelkomt ons en we werden zelfs direct uitgenodigd om te blijven overnachten. Gefortuneerde aankomst in La Fortuna. Uiteraard insisteerden we om de overnachting te vergoeden. Kwestie van de bevolking aan onze kant te houden.

We komen hier een paar dagen op kracht en stoten dan door naar de hoofdstad, San Jose. Wij proberen daar het vliegveld in handen te krijgen, gesteund door de luchtlandingstroepen (Lotte en Karen - twee stoten, dus luchtstoottroepen!?).
Op uitdrukkelijke vraag van de Belgische legerleiding: gelieve hier niets van door te vertellen. Deze info is uiterst geheim en elk lek brengt de gehele operatie in gevaar!

Granada - El Castillo = water water water

Donderdag 30/11 scheepten we mooi op tijd in voor 15 uur reisplezier over het grote meer van Nicaragua. Een vriendelijke meerbonk hielp ons onze geleende plastieken hangmatjes aan de gladde palen van het afdak vast te maken. We hingen op een strategische plaats, naast elkaar als in een hámaca matrimonial.

Nog maar goed 2 uur buitengaats, en een eerste regenvlaag joeg alle opvarenden naar binnen. Wij zaten in eerste klas waardoor we getrakteerd werden op ijskoude airco en actiefilms met Steven Segal. De regen stopte net voor het einde van de eerste etappe: Isla Omotepe. Een groot aantal mensen stapte af. Hun plaats werd ingenomen door een berg bananen en een dozijn gigantische boxen.

Hop hop. Jan en Eva prevelden een gebedje voor de weergoden en doken hun hangmatjes in. De nacht was koud, de lucht vochtig en iedereen sliep onrustig. Er waren nog 2 stopplaatsen midden in de nacht. Meer dan een lange, verlichte pier en wat lichtjes van het dorpje in de verte was er niet te zien. Ijskasten, pooltafels, kicker werden afgeladen en verkoopsters van koffie en warme vleeswaren wekten de doorslapers.

Terminal San Carlos. Blij en tevree sprongen we de kade op, lieten onze rugzak nog maar eens met een grote glimlach inspecteren en aten een hapje rijst-bonen-met-wat-ei.

De Río San Juan verbindt Lago Nicaragua met de Atlantische Oceaan. Spanjaarden en piraten voeren erover en later was het een route om van New York naar San Fransisco te gaan. Genoeg achtergrond. Ons doel was El Castillo, een dorp met een fort om de rest van het land tegen de piraten te beschermen. Dus weer een boot in - zo'n lange smalle met een buitenboordmotor - en nog drie uur varen. Het uitzicht op de rivier is schitterend, maar 3 uur extra was lang.

Het hotel was schitterend, onze Spaanse reisgezel Carles sympatiek en de rivierkreeften met look ... mmmm! Om het je voor te stellen: een brede stroom, afgezoomd door allerhande tropische bomen en palmen, huizen op palen met golfplaten als dak, smalle, lange prauwen.

Maar vergeet de zon! Regen, regen en meer regen! De tweede dag zijn we met een gids te paard door het regenwoud gereden. De max!!! En vooral spannend te paard als je dat nog nooit gedaan hebt. Door de modder omhoog en omlaag, slippend en wegzakkend tot aan hun buik. Door watertjes en over onzichtbare ondergelopen bruggen. Achteraf leek de gids blij dat we het er heelhuids vanaf gebracht hebben.

We zijn eraan verknocht. Ondanks de regen en de afstand was het de moeite. Niet dat er zoveel te beleven valt, maar het is de uitstraling van de plaats en de omgeving. En de rivierkreeften ... mmmm!

Ondertussen in Nicaragua...

... is het schooljaar gedaan! Vrijdag was er op onze scholen een feestje, met pinata, dansjes en de nodige chaos.
... begint de grote vakantie! En ook het vakantiekamp: Eva gaat elke dag van 9u tot 12u met kindjes uit onze buurt spelen.
... is het wat frisser! Jaja, s nachts is het maar 20 graden meer ( overdag nog altijd 30), en we hebben het koud. Goed nieuws is dat de muggen aan het verdwijnen zijn:-)
... zijn we er bijna 3 maanden! Halfweg dus, en daarom moeten we de grens met Costa Rica over voor een stempel op onze visum. We vertrekken donderdag met een boot naar de grens met Costa Rica, de tocht zal 15 uren duren en we gaan in hangmatten slapen.In Costa Rica gaan we een actieve, lava-spuwende vulkaan bezoeken en dan Lotte en Karen op de luchthaven gaan afhalen. En daarna bijkletsen natuurlijk!!!!
... begint Jan bijna huizen te bouwen! Als we terug zijn uit Costa Rica begint Jan in zijn nieuwe project. Hij is ondertussen al druk aan het studeren op de Spaanse vertaling van hamer, zaag, cement,etc.

radio volcan 102.9

Elke maandag tussen 6 en 7 pm hebben Eva en Cameron een radioshow op radio volcan.
De show heet La Esperanza Gringo Show.
Gringo's en gringa's worden wij hier genoemd door de Nica's. Maakt niet uit of je uit Europa of Amerika komt...maar vandaar dus de naam!
We hebben een paar coole jingles gemaakt, pluggen onze iPod vol muziek in het mengpaneel en interviewen iedereen die onze studio passeert.
We draaien enkel 'internationale' muziek, en dat is revolutionair hier.
Normaalgezien hoor je op elke radiozender dezelfde melige bachata's of vette reggaeton.
En sinds gisteren weten we zeker dat we luisteraars hebben, want 2 Nica meisjes kwamen zelfs langs de studio om te zien wie die goede muziek draaide!!
Vorige week zat Jan in een taxi op weg naar het centrum en hoorde hij opeens Ruslana met Wild Dances door de luidsprekers knallen.
Kon niet anders dan de Esperanza Gringo Show zijn;-)

Ik vind het geweldig dat ik eindelijk weer eens iets voor de radio doe, en moet eerlijk toegeven dat het me wel afgaat in het Spaans.
Gelukkig moet je hier geen 'stemattest' halen;-)

Verzoekjes mogen altijd doorgemaild worden!
Hasta la proxima!

verslag van een typisch Nicaraguaans schoolfeest - based on a true story

Maandagmiddag 12u30 : Hoewel het examenweek is, besluit directeur Silvio woensdag een schoolfeest te plannen. Niemand wist hier iets van. Daarom stuurt hij al de kinderen een uur vroeger naar huis en moeten wij mee-vergaderen over het schoolfeest.
De leraren besluiten dat er eerst een culturele act moet zijn.
Dat wil zeggen het volkslied, dan wat geschiedenis over de school, dan folkore-dansen en tenslotte een gedicht.
Daarna zorgen de vrijwilligers voor spelletjes voor de kinderen.
En op het einde zijn er voetbalmatchen tussen onze school en een andere school.
Alles wordt zorgvuldig opgeschreven door leraar Augusto van het zesde.
Met uurschema erbij en alles.
Ziet er goed uit!
Wij bereiden een aantal spelletjes voor en zorgen voor materiaal.

Woensdagochtend 9u45 : het schoolfeest begint om 10u, dus ik zorg dat ik er iets vroeger ben. Blijkt dat er geen enkele leraar te zien is en de kinderen zich al lopen te vervelen rond de school.
10u00 : de andere vrijwilligers komen aan, nog steeds geen leraren te zien
10u30 : de andere school voor de voetbalmatch is aangekomen, maar nog steeds geen leraren of directeur te zien.
11u00 : De leraren komen binnengevallen, hebben hun kinderen meegebracht, en beginnen een lokaal vrij te maken voor de culturele act.
11u20 : De directeur is er ook, de culturele act kan beginnen! Of toch niet... Hij besluit een examen te geven aan het derde en het vierde leerjaar opeens.
Schandalig, maar we wachten gewoon af!
11u40 : Examen afgewerkt, de culturele act kan beginnen.
Het volkslied wordt luidkeels meegebruld door alle kinderen. Daarna krijgen we een speech van de directeur van 10 minuten over de geschiedenis van de school. Hij heeft precies een hete patat in zijn mond en ik versta er niks van. De kinderen luisteren ook niet, zijn aan het praten of lopen naar buiten. Moeders staan wat te kletsen aan het raam.
Tijd voor de dansact, een grote stereoketen begint te flikkeren en er komt keiluide reggaeton uit de luidsprekers. Reggaeton is hier superpopulair, is kruising tussen salsa en reggae, met een dikke, vette beat eronder. 4 meisjes beginnen te dansen als echt babes. Ze zijn tussen de 12 en 14 jaar oud en doen dirty dancing. In Belgiê wordt je gestraft alleen maar door er naar te kijken. Hier is het hun manier van dansen, ze leren het van hun moeders. Ik vind het hylarisch, de Amerikaanse vrijwilligers zijn geschokeerd. Maar dat zegt meer over hen dan over de kinderen..
12u00 : het gedicht is vergeten, de culturele act is gedaan. We maken ons klaar voor het eerste spel, maar iedereen loopt naar het voetbalveld, want de wedstrijd gaat beginnen. Wij wachten geduldig af.
12u45 : de kleinste kinderen vervelen zich en komen ons lastig vallen, we besluiten dan maar de spelletjes te spelen met hen.
We spelen ballonnetje trap, waarbij iedereen een ballon aan zijn voet bindt en dat van de ander probeert kapot te trappen, en het was een groot succes!!
Daarna lieten we ze snoepjes uit water, en daarna uit bloem halen met hun mond.
De moeders lachten zich tepletter, de kinderen kregen er maar niet genoeg van.
Ook die van de hogere klassen kwamen aangesneld na de wedstrijd.
14u00 : snoepjes zijn op, het spel is ten einde. En zo ook het schoolfeest.
De directeur is al 2 uur verdwenen, naar huis. Hij is hier amper een uur geweest.
Opkuisen is voor mañana...

Belgisch-Hollands Dubbel Verjaardagsfeest

Jan (31) en Erwins (39) Belgisch-Hollands Dubbel Verjaardagsfeest lag klop op Jans verjaardag - zonder rekening te houden met het tijdsverschil.

Het vaste feeststramien hier omvatte tot nu eten drinken praten en muziek.
Leuke cadeautjes gekregen. De eerste waren een fiets en een machete - bijna een plechtige communie.
Afwijkingen uit de lage landen:
* zondagnamiddag vanaf 2 uur bij Jan en Eva
* dansinitiatie merengue geleid door Juan Leo Valentino De Jarige
* piñata-voetbal - schoppen op een papier-maché pup tot er snoep uit vliegt
* teveel eten - kleurrijke taart en ander lekkers
* teveel drank - nooit tevoren bleef er alcohol over aan het eind van een feest.
Er werd niet op een Euro gekeken en we hebben er evenmin een broek aan gescheurd. Maar vooral: het was fantastisch en er werd gedanst!!! Ook al was er - strange but true - geen opgelegd thema. Mensen kwamen helemaal als zichzelf (of dat dachten ze toch).

Blijkbaar werd mijn verjaardag in België ondertussen aangegrepen als een dag ter herinnering aan betere tijden. Merci voor de tribute - ik zwaar geëmotioneerd en mijn vrouw zelfs in tranen! Voor de clip moet je naar de site hieronder. Jullie kapsels zien er echt vreselijk uit, maar ik kan er voorlopig niet veel aan doen. Hou vol ...
http://users.pandora.be/monsardi/happy-b-day.htm

Pedro, Juan y Eva : deel 2

Ondertussen zijn we back home in Granada.
Overmorgen vertrekt Peter weer..snif,snif...
Wat hebben we ondertussen nog meegemaakt?
Coole waterval bezocht en bezwommen in de buurt van Esteli.
Naar Leon doorgereden, en zoals verwacht was dat echt wel de moeite.
Een mooie koloniale stad, met heeeeeel veeeel kerken, een interessant museum van moderne kunsten, en toffe restaurants en cafes.
's Avonds zijn we daar in een lokaal Sandinistenfeest beland, met live band en heel veel volk. Echt de max!
Trouwens, in Leon heeft Peter voor de eerste keer een fresco (=drankje uit een zakje) gedronken;-)
Na een dag en een half Leon, reden we naar de Grote en Stille oceaan, waar we in een klein dorpje belandden 'Salinas Blancas'.
Tussen de scampi-kwekerijen, zoutbergen en vissersbootjes ontmoetten we Melania.
Een schat van een vrouw, die ons voorstelde om voor ons verse vis klaar te maken.
Bleek dat we wel nog de vis + tomaten + ajuin + limoenen + olie zelf moesten gaan kopen, maar de vis was onvergetelijk lekker. Hier komen we zeker terug!!
Na het visavontuur reden we naar ons huisje in Granada.
Peter helemaal onder de indruk van ons roze huis en van Granada!!
En we hebben hem direct het nachtleven van Granada leren kennen in cafe Nuit, de place to be om te dansen hier.
De dag erna vulkaan Masaya beklommen, een nog actieve vulkaan => echt wel spectaculair!! Vooral toen we een verkeerd padje genomen hadden en opeens op de rand van een krater moesten balanceren met aan weerskanten van ons 300 meter steil naar beneden gaande diepte! Ikke (Eva dus) met trillende knieën, tranen in mijn ogen en met leider Peter en leider Jan aan mijn handjes, maar ben er toch geraakt..oef!
Was toch wel het spannendste tot nu toe!
En dan vandaag hebben Peter en ik echte toeristen-dingen gedaan hier in Granada. In een paardenkoets naar het meer gereden om daar dan een mooie bootrit te maken in Las Isletas. Zalig relaxen!
Jan was er niet bij, want hij is volop zijn verjaardagsfeest aan het voorbereiden.
Morgen, op 12 november is het zijnen verjaardag en geeft hij een feest in ons huis, samen met Nederlander Erwin die dinsdag verjaart.
Uiteraard volgende week uitgebreid verslag en foto s op den blog!

Uitleg bij de foto s : bovenaan de waterval, onderaan eerst de vulkaan Masaya, dan Peter en Eva en fresco en daaronder zonsondergang op kerk in Leon.

Pedro, Juan y Eva : deel 1

Peter is hier zijn derde dag en we hebben al heel wat avonturen achter de rug.
Aan de luchthaven in Managua stond vrijdag onzen Jeep ( Nissan Frontier) op ons te wachten. Van Managua zijn we rechtstreeks de bergen in gereden, op naar Selva Negra, oftewel een stukje regenwoud, beheerd door Duitse koffie-makers.
Behalve de Sauerkraut op het menu een prachtig reservaat, waar we een superwandeling gemaakt hebben door het woud. Beesten die we gezien hebben zijn : everzwijn, dikke rups, kolibries, vlinders, brulaapjes boven ons in de bomen, een eekhoorn en iets dat op een klein zwijntje leek van ver. Verder ook veel koffiebonen bewonderd, en verse appelsienen van de bomen gehaald.
Omdat Selva Negra hogerop in de bergen ligt, sliepen Jan en Eva voor de eerste keer onder een dik deken en genoten ze van hun allereerste warme douche in Nicaragua.
Tweede dag doorgereden naar Jinotega, wat verder in de bergen, waar we een kruistocht ondernamen naar een kruis op een berg en 's middags een autotocht naar een verlaten meer tussen de bergen.
Deze zondag was een speciale voor de Nica's, want verkiezingen in het land.
Hoewel er hier geen kiesplicht is, stonden de mensen tot 's avonds in grote rijen aan de stembureaus.
Deze nacht barstte er daarom een straatfeest los, dat Peter uit zijn slaap heeft gehouden,-)
Nu, op dag drie zijn we aangekomen in Esteli, waar er nog een groter feest aan de gang is op dit eigenste moment, grote auto-caravaans cruisen door de straten, elke Sandinist zwaait fier met zijn zwart-rode vlag heen en weer!
Leuk om te zien dat ze blij zijn, maar we zijn wel benieuwd wat president Ortega van plan is met zijn volk.
Gaan de Verenigde Staten nu een blokkade houden of niet? We houden jullie zeker op de hoogte!
Morgen vertrekken we hier vroeg, gaan in een waterval zwemmen om dan recht naar Leon te rijden, een studentenstad waar naar t schijnt heel wat te doen valt.
Je hoort het wel!
Vele groetjes trouwens van Pedro aan iedereen!
( Is fantastisch leuk om met hem bij te kletsen, in het Nederlands!)

P.S: Foto s staan erop. Eentje van ons met den jeep, eentje van de Sandinisten, en eentje in de jungle, waar ik te laat ben voor de zelfontspanner;-)

halloween in Nicaragua

De Amerikaanse vrijwilligers organiseerden een echte Halloween party hier.
Dat is een beetje zoals carnaval bij ons, je mag je verkleden in om het even wat of wie. Er wordt veel gedronken en gelachen.
Wij waren uiteraard ook van de partij. Jan als jaren 80 voetballer met snor en ik als 'fresco', dat zijn de drankjes die hier op straat verkocht worden in plastic zakjes.
Omdat het iemands verjaardag was, hadden ze ook een 'pinata' gekocht:
Dat is een beest uit papier mache, vol met snoepjes, en die moet geblinddoekt kapotgeslagen worden. Fun gegarandeerd!

Woensdag is het hier weer vakantie, want op zondag grote verkiezingen in Nicaragua.
We weten niet goed wat te verwachten, maar houden jullie zeker op de hoogte!
En omdat Peter Dejonghe hier vrijdag aankomt, gaan we een weekje rondtrekken in het noorden van het land. Foto s en info ook later op den blog.

Nog een nieuwtje: vanaf morgen, maandag, heeft Eva een radioprogramma op radio volcan 102.9. Elke week gaat ze samen met andere vrijwilligers de internationale show aan elkaar praten.

En ivm de dansles: we mogen niet meer naar de dansles gaan, want we kunnen alles al. De leraar heeft geen passen meer die hij ons kan leren. Grappig, he!
Wij vinden het vooral jammer, want het waren plezante lessen.
Maar misschien gaan we op zoek naar een andere leraar...

Na regen komt zonneschijn, ook in San Juan Del Sur

Eindelijk nog eens uit Granada geraakt, en deed deugd.
Lang stilzitten op dezelfde plaats is nooit onze specialiteit geweest en dat heeft Nicaragua nog niet veranderd.
Dus wij vrijdagochtend in de regen vertrokken uit Granada.
Doel van de dag was Playa Madera, waar Annelies, een echte Westvlaamse, leeft met haar Nicaraguaans vriendje Milton.
Een prachtig surfstrand, een charmant hotelletje 'on the beach', maar regen, regen en nog eens regen!
Toch een gezellige avond gehad, zonder elektriciteit en met hulp van kaarsen en zaklampen heerlijke ceviche (dat zijn scampi's in limoensaus met groenten), gehaktballen in tomaatjes (blijkbaar iets echt Westvlaams) en Eva's fameuze rijstpap gemaakt. Mmm...lekker!
Daarna een slapeloze nacht gehad want het dak bleek een klein vergiet en de wc veel te ver in de regen...
We beloofden Annelies eens terug te keren als de zon schijnt en vertrokken de volgende ochtend naar San Juan Del Sur.
Alweer een prachtig surfstrand en een charmant vissersstadje met superveel vis- en kreeftrestaurantjes!
Aangezien het zaterdag nog eens een hele dag geregend heeft, hebben we veel geschuild in restaurantjes en dus alweer zalig lekker gegeten!
Als rasechte Belgen toch een wandeling in de regen gemaakt naar een 'mirador', een soort van uitkijkpunt. (zie foto)
En dan zondag zon, zon, zon op ons smoel.
Toch nog kunnen zwemmen in de zee en verbranden op het strand. En daar hoort een ijsje bij! (zie andere foto)

Dode ratten

Regelmatig was er een snel kruipend geluid op ons vals plafond. We hebben ons best gedaan om te denken dat het lieve diertjes waren ... muizen, gekkos of andere redelijk onschuldige dieren. Zwarte Piet werd zelfs geopperd. Maar we konden het niet blijven ontkennen. We hebben ze gezien.
Ratten.
De rijpende bananos in onze living hebben ze waarschijnlijk volledig zot gemaakt en zo levendig dat ze ook buiten hun normale uren actief werden. Een krachtig gif uit een pulperia (superette) uit de buurt en gisteren lag de eerste al dood in de tuin. Van de muur gevallen. Vandaag bleek de stank in de badkamer van een tweede dood exemplaar te komen. 2-0 voor de thuisploeg (Eva en Jan)!
De mieren hadden de eerste rat op 24 uur tijd opgesoupeerd. Nu zijn ze aan hun tweede bezig.

Het volgend ongedierte dat op onze bananos ligt te loeren is moeilijker uit te roeien. Kinderen. Ze komen water vragen voor in hun recyclage-drinkpul, maar willen bananos. Ze zeggen zelfs door dat je er 'por favor' bij moet zeggen.
En ze vragen een extra banaantje voor hun klein zusje. Die truukjes kent deze zwarte piet van ze zelf ooit te proberen. Bananen genoeg voor de kleine zusjes en hopelijk verdwijnt het ongedierte met de laatste vruchten.

Romantische keelbacterie

Dames en heren, een romantischer keelbacterie kunt u zich niet voorstellen. Edoch betrof het een zeer huislijk exemplaar en werd zijn aanwezigheid niet echt op prijs gesteld.
De feiten: Eva kreeg donderdag koorts en haar temperatuur steeg de hele dag door. De thermometer gaf 33°C voor en 38.8°C na de meting. Een dokter stelde vast dat het om een keelbacterie ging. Deze levende boosdoener nestelt zich in kelen - vnl. kinderkelen. Mits wat pillen, liefdevolle zorgen en een mooie ruiker bloemen van een verplegende echtgenoot en voldoende vocht en vitamine C, is de ongenode gast binnen een paar dagen verdreven.

Het gevolg: een romantisch weekendje aan de Stille Zuidzee ter ere van onze eerste huwelijksverjaardag viel in de pataten. Romantisch thuis de ziekte en de zorgen uitzweten. Een eerste huwelijksverjaardag van je eerste huwelijk vier je maar één keer. Onvergetelijk! En tegen alle logica in gaan wij hem 2 keer vieren - de nieuwe plannen zijn al in de maak.
Thanks Bridget, for the laptop and the DVD's. It was a pleasant way to waste the time away.

Aanschouw nu onze poging tot romantische foto's met scampi's en bloemen.

Nica-weetjes

Het regenseizoen is op zijn hoogtepunt.
Elke avond worden we getrakteerd op een frisse douche en veel bliksem en donder.
We zijn er dankbaar voor, want dat maakt het slapen iets draaglijker;-)
De electriciteitspannes blijven ook nog doorgaan.
Gelukkig zit er nu wat regelmaat in , en in onze wijk gaat het licht altijd uit van 19u tot ongeveer 23u. Dus de kaarsen worden om 5 voor 7 aangestoken.
Ook douchen als er geen water is, kan plezant zijn.
We gooien dan bidonnekes water over elkaar uit en lachen ons te pletter!

Ons Spaans wordt elke dag beter, en ons Engels ook, want dat is de voertaal onder de vrijwiligers.
Dit heeft tot gevolg dat ons Nederlands slechter wordt en we te pas en te onpas Spaans of Engels tegen elkaar spreken, of iets daartussen, en dat is echt wel grappig.

Ondertussen volgen we ook dansles hier, bij Jose, een 17jaar oude gast die ontzettend goed kan dansen. Twee keer per week gaan we oefenen in zijn living.
Nu zijn we salsa aan het leren, en daarna gaan we voor merengue, bachata en ook cumbia.
Na 5 maand zullen we echte professionals zijn;-)

Goed nieuws ook voor Jan. Want het werken op de school is niet helemaal zijn ding.
Hij mag vanaf december, en misschien ook vroeger huizen helpen bouwen in de wijk waar Eva werkt. Dat is bij een zusterproject : casas de la esperanza.
Je kan foto s en uitleg in het Spaans bekijken op www.casas-de-la-esperanza.org/CasasenLaPrusia.html

Verder niet veel nieuws, behalve dat er al 1 banaantje rijp geworden is en heeeeeel lekker was!
Meer nieuws na volgend weekend, want we gaan onze huwelijksverjaardag vieren in San Juan Del Sur!

Zwemmen in vulkaan

De Ierse boys organiseerden voor de 2de keer een zwemdag in de Laguna de Apoyo. Dat is een oude vulkaankrater die nu vol water staat. Met een hoop kinderen uit de school Las Camelias (de wijk waar wij wonen) en een meute vrijwilligers zijn we gegaan en met dezelfde groep zijn we teruggekeerd. Tot grote blijdschap van iedereen die mee was en de ouders van de kindertjes.
De lagune is meer dan 200 m diep en de bodem gaat steil (!!) naar beneden. Maar de meeste kinderen zwemmen als een baksteen, dus moesten we wel wat opletten. Het water was perfect, de kinderen braaf en wij gelukkig.
Op het einde wilden de kinderen een bal pakken die eigenlijk te ver lag voor hen. Kwamen ze op het schitterende idee van een menselijke ketting te maken. Echt aandoenlijk. Uiteindelijk was er toch een gek die met zijn zakje zoute verkruimelde koek in de hand achter de bal aanploeterde en terug met bal en koekjes. Een held was geboren en alle kinderen aten hun natte koekjes verder op.

Bananos

De oogst is binnen! Volle maan, een machete en een behulpzame buurman. Met die ingrediënten werd de oogst een succes. Wreed wijs - bananenboom kappen met zo'n kapmes! De buurman kon niet stoppen met kappen en kortwiekte de nieuwe scheuten ook een beetje.
Elke boom geeft maar één tros en wordt daarna omgekapt. Probeer je dat voor te stellen bij het kopen van bananen: hoveel bomen er zo jaarlijks omgekapt moeten worden.
De bananos moeten nog wat rijpen. Het zijn kleine zoete (deze noemen bananos op zijn Jommekos - grote bakbananen noemen platanos). Nu hangen ze nu als een trofee aan de zoldering in de living. En daarna worden ze geconsumeerd (zelfs Jan probeert) en uitgedeeld aan de buren.